Hoelang was ik ondertussen eigenlijk al onderweg? Als ik teruglees, blijken het nog maar enkele minuten te zijn, maar het voelt aan alsof ik al sinds november onderweg ben. Toch zijn mijn schoenen nog niet versleten, bevind ik me nog steeds in dezelfde straat en in hetzelfde seizoen. Vreemd. Overmand door verwarring zette ik mijn toch dan maar verder, want anders zou het al helemaal nergens naar toe leiden.
Tot hier toe had ik nog steeds geen sirenes van brandweerwagens gehoord, dus waarschijnlijk was mijn huis dan toch niet in vlammen aan het opgaan. Dit stelde me weer enigszins gerust, en met vaste tred vervolgde ik mijn weg naar waar ik ook aan het gaan was.
Voelde ik daar geen klein hongertje opzetten? Neen, een Belangrijk Persoon als ikzelf heeft enkel honger of geen honger. Tussenwegen bestaan er niet, er is geen grijs. Zeker niet als je zoals ikzelf vegetariër bent. Vegetarisch voedsel is vaak niet te vreten, dus kan je maar best proberen zo min mogelijk honger te krijgen. Iedere maaltijd wordt algauw een marteling als je dingen als Tofu, Quorn, Falafel, Seitan of een ander vleesvervangend product tussen je kiezen moet zien te vermalen. Smaak hebben die dingen immers niet (het smaakt vaak zoals het eruitziet: als een brij kartonpulp) en wie weet waarvan ze gemaakt zijn. Het is geen wonder dat de eerste dikke vegetariër nog moet gevonden worden.
