Resultaat van De Uitdaging

Iedereen is bang. Bang voor de dood, voor pijn, ziekte, bang voor de buurman, en nu lijkt iedereen ook al bang om het tegen mij op te nemen in de filmquiz waartoe ik iedereen die wou uitdaagde. Bang om af te gaan. Niet één iemand heeft het aangedurfd zich met mij te meten. Toch hou ik alvast míjn belofte door mijn behaalde scores alsnog te posten:

71 vragen beantwoord:

Correct:63
Incorrect:8
Total:71 / 250
Skipped:1
88% Correct

Alle vragen beantwoord:
Correct:226
Incorrect: 34
Total:260/ 260
Skipped:3
87% Correct
Misschien dat het posten van deze resultaten enig effect heeft. Hebben mijn tegenstanders een doel om te behalen.

Magnum Opus (part 6)

Na mijn sanitaire boodschap schakelde ik de computer in en surfte ik naar www.kylacolesite.com, het adagium ‘a pussy a day, keeps the viagra away’. Wat is die Kyla Cole toch een heerlijk geil wijf. Slechts weiningen onder mijn lezers zullen haar kennen, de pornomarkt wordt nu eenmaal gedomineerd door hoogblonde, hooghakkige deernes met al te rondborstige boezems met een pikverslaving als Jenna Jameson, en net daarom zal Kyla Cole, met haar te blauwe ogen voor een natuurlijke brunette, altijd mijn geliefkoosd naaktmodel zijn (zij én Tawny Roberts, eventueel nog op de voet gevolgd door Katie Price). Zoals ze nu ook weer was gefotografeerd: gezeten op een houten bankje in een overdadig groene tuin had ze één vinger – haar middelste – tot het tweede kootje in haar roze poesje gestoken, terwijl ze op de wijsvinger van haar andere hand beet, en daarbij een gespeeld-onschuldige blik in de ogen had. Hadden Permeke, Vincent Van Gogh en Rubens maar zulke naaktmodellen gehad, er zouden meer musea bezocht worden, neem dat maar van me aan. Ja, die Kyla Cole, het is me de hoer wel. Drie (3!) boeken zou ik gemakkelijk kunnen vullen met de fantasiën die ik al over haar gehad heb. Dan stel ik me bijvoorbeeld voor dat ze op het bankje in míjn tuin zit, net zoals ze nu staat afgebeeld. Ze kijkt zo onschuldig omdat ze niet had verwacht dat ik op dat moment in de tuin zou komen, aangezien ik had gezegd dat ik een drietal uur aan m’n nieuwe boek zou verderwerken. Natuurlijk was dat een leugen geweest, want ik wou de geile treze – die het leuk vind om te masturberen in de tuin, terwijl ik hard zit te zwoegen op de literatuur – betrappen. Daarom kijkt ze me nu aan met een ondeugende ‘word-ik-nu-gestraft?’ –blik, met die wijsvinger in de hoek van haar mond. Dan stap ik op haar af, terwijl zij haar hand van haar mond naar haar borst verplaatst, en ondertussen met haar middelvinger in haar poesje blijft roeren. Voor haar neus knoop ik dan m’n Lee jeansbroek los, en stroop m’n CK-boxershort naar beneden, waarop Kyla, die de subtiele hint meteen begrijpt, me begint te pijpen alsof haar leven ervan afhangt. Zo sta ik dan in mijn eigen tuin te genieten van het mooie warme weer (geen wolkje aan de lucht), mijn prachtige tuin (links staat een lavendelsturik dat heerlijke geuren verspreidt) en vanhet meisje dat me pijpt (sop – sop – sop doet haar vinger in haar kutje). Als zij zich bijna tot een hoogtepunt heeft gevingerd, kom ik ook klaar, waarbij een niet weinig van mijn kostbare zaad op haar prachtige, natuurlijke boezem terechtkomt. Wild van extra opwinding dat dit bij haar teweegbrengt komt ook zij ejaculerend klaar. Het gras onder en voor het bankje kunnen er maar wel bij varen. Een dankbare glimlach op haar snoetje maakt het fantasietje tenslotte af, waarna ze terug vervaagt tot de foto waarmee het begon.
Dit staaltje erotische lectuur zal het lezersaantal ongetwijfeld omhoog krikken, en daar doen we het toch voor, niet?

Ontmoeting

Vrijdag, 17 juni 2005, een uur of vier in de namiddag. Tijdens het rondstruinen tussen de DVD-rekken van de Free Record Shop, kom ik voor het eerst in 3-4 jaar de vader van mijn eerste en enige ex tegen. Hoewel ik deze ontmoeting in mijn hoofd al ontelbare keren heb proberen voor te stellen, knik ik nu enkel blijf ik in zijn ogen kijken. Sprakeloos. Bewegingsloos. Hij herkent me vaag, maar heeft enige moeite me te plaatsen. Ik ben dan ook erg veranderd: mijn baard en snor doen me er ouder uitzien, en in mijn werkplunje (geklede schoenen en dito broek, net hemd en gesteven das) zie ik er professioneler uit dan ik werkelijk ben. Ik ben volwassen geworden. Hij daarentegen is amper veranderd. Hij is zelfs niet grijzer geworden.
Uiteindelijk herinnert hij me, en wordt de gespannen stilte eindelijk verbroken.
"Jij moet vast voelen dat wij nog vaak aan je denken".
Hij praat me naar de mond, zegt wat ik wil horen, maar toch doet het deugd dit te horen. Ik denk ook nog vaak aan hen. Ik hou het echter voor mezelf. Enkel de standaardzinnen komen over mijn lippen: Hoe is het? Lang niet gezien... Ik weet mezelf geen houding te geven. Ik ben te overdonderd, mijn brein lijkt verlamd. Ik was hier niet op voorbereid. Toch zet het gesprek zich voort, zij het moeizaam. Gelukkig voert hij voornamelijk het woord, en dien ik vooral te luisteren en te knikken op de juiste momenten. Allebei proberen we m'n ex als gesprekonderwerp zo lang mogelijk te vermijden, maar het is onvermijdelijk. Bij elke zin lag ze al op de loer. Er is zelfs enige opluchting als haar naam dan eindelijk toch wordt uitgesproken: Lien.
Ik verneem dat ze succesvol is afgestudeerd. Ik ben tegelijk blij voor haar en jaloer op haar. Ik voel me een loser omdat ik heb moeten opgeven waar zij doorzette. Het had allemaal anders kunnen zijn.
Het geprek verloopt vlotter. Bij elke zin vallen meer remmingen weg. We vervallen stilletjesaan terug in een oude routine die we beide gemist hebben. Hij was de vader die ik nooit had, ik de zoon die hij altijd wou. Ik ben blij eindelijk nog eens iets te horen over Lien's zussen. Het doet me goed dat ze het allebei wel stellen. Ik besef een te meer hoe ik ze allen mis.
Omdat we beiden beseffen dat we toch niet helemaal bijgepraat raken, nemen we op een bijna willekeurig moment terug afscheid van elkaar. Het is al hartelijker dan de begroeting. We gaan elk onze weg.
Ik neem me voor hem volgende keer uit te nodigen voor een kop koffie of zo, maar in m'n achterhoofd besef ik dat volgende keer waarchijnlijk weer 3 jaar later zal zijn...

Hoofdprijs

Winkel voor 10.000 € in 10 minuten. Dat is de hoofdprijs van de SMS-wedstrijd die Q-Music deze dagen organiseert. Aangezien de finale zich zal afspelen in het shoppingcenter waar ik werk (Shoppingcenter Waasland te Sint-Niklaas), durf ik zelf ook al eens vaker dan goed voor me is te mijmeren over wat ik zou kopen mocht ík die wedstrijd winnen.
Als eerste zou ik me al waarschijnlijk een plasma-TV uit eigen winkel aanschaffen. 107 cm volstaat. Hoef ik enkel nog te twijfelen of ik het Sony-modelletje ter waarde van 3999 € neem, of neem ik genoegen met de Philips? De Philips is goedkoper, maar misschien kan ik maar beter met een hoog bedrag beginnen. Goed begonnen is half gewonnen, zeg maar.
Zo'n TV is niets zonder degelijk Home-cinema systeem. Dat wordt dus een Yamaha, vanwege de uitstekende geluidskwaliteit.
Waar zouden we zijn zonder degelijke GPS-systemen? Aangezien de TomTom Go 700 nog niet uit is, zal ik me voorlopig tevreden moeten stellen met een TomTom Go 300
Om af te ronden, nog een kleine traktatie: de Samsung GSM. Geen D500 voor mij, maar wel de E720: die bevalt me nog net iets meer.
Laten we dan maar al eens naar de buren gaan, zij hebben ook altijd wel leuke spulletjes. Een volledig nieuwe PC zou ik me niet aanschaffen, daarvoor pruts ik er zelf te graag aan, maar een zware grafische kaart mogen ze me zeker voorschotelen.
Nieuw setje boxen voor de PC? Geef maar, waarom dan niet meteen Logitech's paradepaardje als ik toch niet op de prijs hoef te letten.
Natuurlijk gaan we niet elke keer de PC opstarten als we gewoon even muziek willen horen. Doet u mij dan ook maar meteen zo'n i-Pod, de U2-editie. En daarmee besluiten we dan ook maar meteen onze rondgang in de Exell.
Nu wordt het even lopen naar de volgende winkel. Misschien ondertussen maar een ijsje meenemen voor onderweg.
Wat elektronische apparaten betreft, heb ik nu wel even genoeg. Al het geld dat nu nog zou overblijven, zou integraal opgaan aan DVD's, CD's en 1 à 2 PC-games uit de ExtraZone (al zullen het voornamelijk DVD's zijn, natuurlijk). Omdat het snel moet gaan, kies ik eerst voor de duurdere DVD-boxen van series: 3 jaargangen Alias, Matroesjka's, In de Gloria, en nog vele andere...
Spijtig genoeg zal dit alles enkel bij dromen blijven. Morgen is de finale reeds en ik heb niet eens meegespeeld. Maar ach, wie weet wil er iemand mij wel gewoon een plezier doen, en vinden ze in dit (verre van volledig) lijstje de nodige inspiratie...

De uitdaging

Niet alleen ben ik een filmliefhebber, volgens sommigen schijn ik ook te beschikken over een bijna encyclopedische kennis over dit onderwerp. Gelukkig hoeven dit soort uitspraken niet meer zomaar voor waar worden aangenomen, maar zijn er op het internet diverse sites waar filmkennis getest kan worden. Zo ook bijvoorbeeld op deze site, waar je maximaal 4 frames uit een film te zien krijgt en aan de hand daarvan de juiste titel dient te raden.
Hierbij zou ik dan ook eenieder die een beetje vrije tijd over heeft willen uitdagen het in deze test tegen mij op te nemen. Beantwoord tussen de 50 en 100 vragen (natuurlijk zonder vals te spelen: je mag gerust even nadenken maar opzoekwerk op imdb e.d. worden afgeraden) en post je scores in de comments. Zelf heb ik de test onlang ook afgenomen (71 vragen beantwoord) en ik zal mijn eigen score na een week posten. Benieuwd wie het best scoort.
Veel succes!!

update: ondertussen heb ik zelf de volledige 260 vragen opgelost die op 15 juni op de site werden aangeboden. Deze resultaten zullen binnenkort verschijnen.

Magnum Opus (part 5)

Stijn had nog wel veel meer te vertellen - hij heeft altijd wel iets te vertellen – maar helaas had ondertussen mijn pisblaas zich terdege opgevuld, waardoor ik genoodzaakt was terug huiswaarts te keren. Je mag dit vreemd vinden, dat ik huiswaarts keer ter wille van een volle blaas, zeker als de toiletten van het café slechts één deur van me verwijderd zijn, maar aangezien ik lijd aan plasfobie, heb ik niet echt veel keus. De term plasfobie is evenwel enigszins misleidend. Je zou kunnen denken dat mensen die leiden aan plasfobie urineren beangstigend vinden. Zulke types zullen vast wel bestaan, doch zij leiden dan niet aan plasfobie, maar aan een nog veel ergere ziekte, met een andere naam. Plasfobisten kunnen niet plassen op een vreemd toilet, of als er vreemden in de buurt zijn. Zo simpel is dat. Daarom keer ik dan ook steeds huiswaarts om te pissen (ook om te kakken) als de nood hoog begint te worden en mijn huis slechts een boogscheut ver is. En je mag zeggen wat je wilt, maar op je eigen watercloset pis je nog steeds het best. Als ik dan zo sta te pissen, in mijn gezellige eentje, vraag ik me toch telkens weer af waarom ik in godsnaam die plasfobie heb: mijn lul ligt immers prettig en gemakkelijk in de hand, heeft geen afwijkende vorm of kleur what so ever, en laat de urine telkens weer lekker luid in de pot klateren. En nu ik er aan denk, is watercloset toch wel een ietwat vreemd woord, niet? Zeker als je aanneemt dat het van oorsprong Engels is, en het dus eigenlijk synoniem is voor waterkast. Betekent dit dan dat Britten en/ of Amerikanen/ Canadezen/ Ieren vroeger in de kast hun patatten afgoten? Tussen de jassen en de schoenen? Houdt dit dan ook verband met de term: ‘uit de kast komen’? Hoeveel wijsheid je ook vergaart op je leven, tijdens het toiletbezoek borrelen vragen op waarzelfs het buitenechtelijke kind van Etienne Vermeersch en Marc Reynebau het antwoord schuldig op zou blijven.