Magnum Opus (part 8)

Erg ver geraakte ik niet meteen. Twee tieners, een mollig meisje en een puisterige jongen, hielden me al snel staande.
"Meneer de Jonge," zei het meisje, "mogen we je iets vragen?"
Het was me een raadsel waar ze me van kenden, en waar ze het lef vandaan haalden me zomaar onverhoeds aan te spreken. Zou het kunnen zijn dat ik nú al op straat wordt herkend door mensen die dagelijks mijn blogs lezen? Andere auteurs moeten gemiddeld 3 boeken publiceren alvorens ze enigszins bekeken worden op straat, en meestal is het dan nog doordt het vele typen op nachtelijke uren hen totaal heeft vervreemd van de wereld en ze er gewoonweg uitzien als zonderlingen die niet meer weten hoe zich te wassen. Kijk maar naar Pieter Aspe.

Ondertussen was tch ook mijn nieuwgierigheid geprikkeld, du ik liet ze voor één keer hun gang gaan.
"We weten dat je je naam hebt veranderd naar Quinten de Jonge uit onvrede met je vroegere vroegere naam," vervolgde het meisje, "en wij, mijn broertje en ik vinden dat je een heel goede keus qua nieuwe naam hebt gemaakt."
Hoe ze het witen dat ik mijn naam had veranderd, het brak mijn klomp. Stond die informatie, zoals àlle andere informatie, op het internet, klaar om door Jan en alleman misbruikt te worden? Ik zou het straks gaan controleren, te beginnen met mijn eigen Magnum Opus.
"Wij zijn ook ontevreden met onze namen," zei de jongen nu, "alleen kunnen we geen goede naam voor onszelf verzinnen. Kan jij ons niet helpen asjeblieft? Wij willen ook aanbeden worden, en creatiever en ongeremder worden zoals u..." Het jongetje was bijna aan het huilen, net als zijn zusje, en om een scène midden op strat te vermijden, ging ik met lichte tegenzin - of nee, maak daar zware van - akkoord.
"Akkoord," zei ik, "wat dachten jullie van Chris en Lieven De Vleeschauwere?"
"Maar... Maar, zo heten wij n.. nu al." Het meisje had haar tranen niet meer kunnen bedwingen, en ze rolden in rechte lijnen over haar wangen, voor zover ze niet werden omgeleid door puistkraters.
"Dat weet ik," zei ik, want een schrijver van boeken weet nu eenmaal dat soort dingen over zijn personages, "maar ik stel voor dat vanaf nu de jongen Chris noemt, en jíj Lieven. Want geef toe: Lieven is geen naam voor een jongen, tenzij het je ambitie is ooit voor een radiozender te gaan werken die alternatief beweert te zijn, en daarom mannen met een kutnaam als Lieven een kans willen geven. En Chris voor een meisje? Ik heb ooit een vrouwelijke Chris gekend, en ellende en miserie waren haar dagelijks brood. Niets mee aan te vangen, met zo'n naam voor een meisje."
De tieners hun gezichten waren ondertussen opgeklaard, en leken nu zelfs gelukkig.
"Zo hadden we het nog niet bekeken, Mr. de Jonge. De oplossing voor onze miserie lag zo voor de hand, en toch..." Het meisje kreeg weer tranen in haar ogen, zij het nu vn geluk. Zou zij dan nooit eens ophouden met bleiten midden op straat?
"Ik voel de verandering nu al. Ik voel me... Gelukkig! Bedankt Mr. de Jonge." Ze gaf me een kus op de wang, en ze stoven weg, allebei met een grote glimlach op de lippen die hen er eigenlijk niet aantrekkelijker op maakte. Hadden ze me eigenlijk wel voldoende bedankt? Ik vond van niet, ik had hun leven immers grondig positief beïnvloed, en al wat ik kreeg was een dankwoordje en een plakkus. Als ik één van beider kleindochters binnen 40 à 50 jaar zou tegenkomen, zou ik mijn beloning wel opeisen verdorie. Zonder mij zouden ze er misschien niet eens geweest zijn, dus dan is een pijpbeurtje toch wel het minste wat ik mag verwachten, zeker?

Stonehenge

Als er één bouwwerk tot de verbeeldeing spreekt, dan is het ongetwijfeld Stonehenge. Niet vanwille zijn vergevorderde en artistieke architectuur, maar wel omwille van de grootte en het gewicht der bouwblokken in een tijd dat mensen nog geen kranen of bulldozer tot hun beschikking hadden. Hoe Stonehenge dan wel werd opgebouwd, was zelfs voor de grootste geleerden een groot mysterie. Tot recentelijk een Amerikaan met een dosis gezond boerenverstand met het antwoord kwam aandraven. Alles klinkt heel plausibel en de demonstraties zijn fenomenaal. Slechts één minpuntje kan je hem aanrekenen: vroeger hadden ze ook nog geen tuinslangen...

Live 8

Ja, die Live 8, het was me het feestje wel. Nu geloof ik niet dat een reeksje concerten de wereldproblemen kunnen oplossen, maar toch, het waren puike optredens. Alleen jammer dat het a) zo lang duurde dat waarschijnlijk niemand heel de tijd voor zijn TV is blijven hangen, en b) je niet zelf kon kiezen welke optredens je wou zien. Gelukkig is er natuurlijk het internet, dat enige redding kan brengen. Op deze plek kan je enkele performances van de meeste artiesten terug bekijken. Als je een downloadaccelerator als DAP gebruikt, kan je ze zelfs downloaden. Zo krijg ik dan toch nog enkele nummers van Coldplay te zien.

Magnum Opus (part 7)

Na dit sterk staaltje erotisch gefantaseer stak ik een sigaret op. In het echte leven rook ik niet, maar in een boek heeft het geen gevolgen voor de gezondheid, en ten tweede het is cool. Hoewel, voor hetzelfde geld hou ik mijn sigaret vast als de derde de beste strandjanet, en dan is het natuurlijk net allesbehalve cool. Alsof ik niet zou weten hoe een sigaret vast te houden! Geef me een tutu, en zelfs daarin zal ik nog een coolheid uitstralen waar George Michael enkel maar van kan dromen, als hij in zijn roze slaapkamer ligt. Het is geen gezicht, George Michael in een tut, roze of wit, het is al gelijk. Cool zijn heb je of heb je niet. Ik hoef geen T-shirt met 'I'm koel' te dragen om te bewijzen dat ik het wel degelijk ben. Bijgevolg kunnen die sigaretten ook meteen weer de prullenbak in, het is onmogelijk dat ze m'n coolfactor nóg verhogen. Wel moet ik eerst die ene sigaret terug doven vooraleer ze in de vuilbak te gooien. Stel je voor dat het een brand tot gevolg zou hebben, dat kan ik momenteel niet gebruiken, daar ik geen zin heb een uitslaande woningbrand te beschrijven, met al die oranje-rode gloed, en de verbijterende hitte, en de vlammen die aan boeken likken om koppig te kunnen overleven, en al zeker niet als het gaat om een brand in mijn eigen huis, dat zou al te zeer privé zijn. Toch kon ik er niet helemaal zeker van zijn dat de sigaret volledig gedoofd was, er kan altijd nog een klein restje smerig stinkend smeulend as zijn achtergebleven, dat door een kleine plotse windvlaag van bijvoorbeeld een scheet terug kan opgeflakkerd worden, en daarbij enig papier dat zich ook in mijn vuilbak bevind aansteken. Ik besloot niet het risico te nemen daarop te wachten en verliet terug mijn huis, zodat het belangrijkste object - ik - tenminste gered zou zijn van de vlammen.

Levitatie

Een vreemd gevoel maakte zich deze morgend van mij meester. Een rare gewaarwording in het hoofd. Ik voelde me lichter, bijna gewichtsloos zelf. Het was alsof de aarde geen vat meer op me had.
Mijn gevoel bleek juist te zijn. Ik was in staat enige centimeters boven het oppervlak te zweven, zij het kortstondig. Een hevige maagkramp achteraf is het resultaat - alsof de aarde dubbel zo hard aan mijn maag trekt om te compenseren voor de nalatigheid die ze net eerder heeft gepleegd - maar het is het waard. Na twee pogingen heb ik de webcam op mezelf gericht om dit rare fenomeen digitaal vast te leggen, als bewijs van deze vreemdste 1ste juli...